انواع در رفتگی لگن در نوزادان گرداوری شد
در رفتگی لگن اصطلاحی است که امروزه در رابطه با نوزادان و افراد بزرگتر به کار برده می شود. در حقیقت افرادی که محل اتصال لگن و ران آنها از شرایط طبیعی برخوردار نباشد به این بیماری مبتلا خواهند شد. در رفتگی لگن به چند شکل به وقوع می پیوندد. برخی از موارد دررفتگی به صورت کامل وجود دارد. در برخی از موارد هم به دلیل عمق کم موجود در کاسه ی لگن سر استخوان ران به راحتی در داخل آن جای نمی گیرد، در برخی از مواقع هم به دلیل شکل نامناسب استخوان ران این عدم تطابق وجود خواهد داشت.
دررفتگی لگن از هر نوعی که باشد باید در همان معاینات اولیه ی تولد توسط یک پزشک کودکان ماهر تشخیص داده شود تا بتواند با درمان های ابتدایی و ساده فرد را از لنگیدن در بزرگسالی نجات داد. معمولا شش ماهه ابتدایی از زندگی یک نوزاد طلایی ترین زمان برای تشخیص دررفتگی لگن خواهد بود. در صورتی که در این زمان تشخیص داده شود با استفاده از لوازم کمکی و بدون عمل جراحی و گچ گیری می توان این مشکل را رفع نمود.
اما زمانی که تشخیص به شش ماهگی موکول شود قطعا دیگر توانایی لازم از نوزاد گرفته خواهد شد و نیاز است تا گچ گیری برای قراگیری صحیح سراستخوان ران در داخل حفره لگنی انجام شود. اگر تشخیص در سن یکسالی و بالاتر انجام شود دیگر نیاز به استفاده از عمل های جراحی وجود دارد که باید توسط یک پزشک کاملا ماهر انجام شود. برخی از موارد ممکن است که این عمل های جراحی با نتیجه ی مناسبی همراه نباشند و باز هم لنگش در بزرگسالی برای فرد وجود داشته باشد.
بهتر است تا در مواردی که ریسک ابتلا به دررفتگی لگن در نوزادان وجود دارد از تشخیص های دقیق تری بهره گرفته شود. سونوگرافی برای لگن در همان ماه های ابتدایی در بچه هایی که در دوران جنینی به صورت بریج بوده اند ، افرادی در خانواده آنها مبتلا به دررفتگی لگن هستند ، دارای بدشکلی هایی از نظر استخوان ها یا ستون فقرات هستند و . . . باید به صورت الزامی انجام پذیرد. زیرا برخی از انواع دررفتگی لگن همانند کم عمق بودن حفره لگن که بعدها در بزرگسالی مشکل ساز می شود توسط این روش تشخیص داده خواهد شد.
